“Cactus” verwijst naar hoe we ons kunnen prikken aan menselijke kwetsbaarheid. De voorbije jaren schreef ik ultrakorte verhalen over liefde en relaties. Deze verhalen staan centraal in het theaterstuk Cactus.

Ik wil voor je kiezen, maar ben bang me te verliezen. Jij houdt van zelf beslissen, maar kan mij niet missen. ©

Cactus is een monoloog met muzikale ondersteuning over hoe mensen zich kunnen prikken in hun zoektocht naar vrijheid en verbondenheid. Een man loopt vast in zijn werk en in zijn relatie. Hij gaat langs bij een psychotherapeut, een rol die hij toekent aan de zwijgzame toeschouwer, al herkent het publiek zich misschien meer in de cliënt.

Duur van het theaterstuk: 70 minuten

Deze theatervoorstelling kan aangevuld worden met een lezing over partnerrelaties. Ik verwijs daarbij concreet naar wat in Cactus gezegd wordt.

Duur van de lezing: 60 minuten

Onze liefde werd een spel. Op het scherp van de snee. Winnen of verliezen. Ik sla op. De bal gaat snel. Jij beweegt behendig naar het net. Heen en weer. Buiten is dat volgens mij. Niet volgens jou. Harde woorden volgen. Ieder heeft zijn grote gelijk. De uitputtingsslag gaat verder. Matchpunt volgt. Ik mis de bal, maar nog veel meer jou. Jij mij. Zeggen doen we dat niet. Game over. ©

Je zegt dat je van me houdt. Je woorden klinken als muziek in mijn oren. Je aanraking voelt als een naald op een grammofoonplaat. ik vraag me af: “Wordt dit deuntje een hit? Blijf ik single of maken we samen een langspeelplaat?” ©